Jongerenreis

Verslag Bulgarijereis 2018

Vrijdag 26 oktober 2018, 21:00 uur
De laatste werkdag bij de kerk in Hristo Danovo.
De dag begon rustig, omdat we lekker konden uitslapen. Na het ontbijt gingen we de bus in, om eerst nog langs de supermarkt te gaan. Daarna zijn we door gegaan naar het kerkje in Hristo Danovo.




De dag stond in het teken van opruimen. Wij zijn de hele week bezig zijn geweest met van alles en nog wat en hadden dus veel rommel op te ruimen. Er moesten nog verf spatten van de grond worden gekrabd, de vloeren moesten gedweild worden, de ramen moesten worden gelapt en er moesten meerdere banken worden gerepareerd.







Toen hebben we geluncht met een paar typisch Bulgaarse lekkernijen. Na de lunch hebben we nog gezongen en geëvangeliseerd.
Daarna kwamen de kinderen en hebben we veel met de kinderen gespeeld en hadden we het erg druk met kinderwerk.



Later in de middag kwam een bijzonder moment, omdat we het kruis gingen ophangen. Het was de kers op de taart, want de kerk was nu volledig af. Vlak daarna gingen we afscheid nemen van de kinderen. Dat was erg emotioneel zelfs grote jongens als wij (Arnout en Matthias) hebben het niet droog kunnen houden.
Het voelde alsof ik mijn kleine broertje achter moest laten, en normaal huil ik niet zo snel maar nu was het anders (Matthias).



Ik vond het een van de heftigste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Het afscheid van de kinderen was erg bijzonder we gaven de kinderen highfives, knuffels en aaide ze over hun bol. Veel kinderen waren al in tranen, voordat we de bus instapte. Toen ik zelf uiteindelijk de bus instapte en de kinderen begon uit te zwaaien, besefte ik eigenlijk pas dat we ze daar echt achterlieten. Dat we ze niet meer konden helpen en niet meer met ze konden spelen. Ik besefte dat zij echt heel diep in de armoede zitten en dat de toekomst van deze kinderen er niet heel kansrijk uitziet. Ook ik begon te huilen maar dat was niet erg, want iedereen huilde. De hele busreis terug naar het hotel zag ik de kinderen voor me en wist ik echt niet waar ik het zoeken moest. Een hele confronterende maar ook bijzondere evaring (Arnout).
En morgen... vliegen we weer terug naar huis.
- Matthias Poelman en Arnout Post


Donderdag 25 oktober 2018, 22:00 uur.
Vandaag zijn we eens niet meteen naar Hristo Danovo gegaan. We zijn namelijk naar Karnare geweest. Daar hebben we gevoetbald, bellen geblazen, kleurplaten gemaakt en geverfd in de kerk daar. We zijn ook met groepjes een huis binnen geweest, hier hebben we ervaren hoe de Roma's leven, met z'n tienen op 4 vierkante meter! Hierdoor waren veel mensen geshockeerd.









We hebben met z'n allen voor de mensen daar gebeden, de Roma's kwamen zelf naar ons toe om te vragen voor gebed. We hebben in de kerk gegeten en zijn daarna naar Hristo Danovo gegaan. Daar gingen we spelen met de kinderen en hebben we de laatste werkzaamheden aan de kerk verricht. We hebben ook geschminkt en onze gezichten met verf besmeurd.







We hebben met de kinderen onze handen op één van de muren van de kerk gezet. Ook hebben we dit op een doek gedaan voor de binnenkant van de kerk. In de avond gingen we een film kijken.

Groetjes,
Ruben Heutink en Mark Hopman

Donderdag 25 oktober 2018, 16:30 uur.
Was heftig om echt in de armoede te stappen, te zien en ruiken.


Woensdag 24 oktober 2018, 22:00 uur
Vandaag is woensdag, de 3e werkdag.
Vandaag was de keuze of je wilde uitslapen of nog een dagje wilde werken. En dan in de middag nog naar een toeristische punt in midden Bulgarije. Vandaag hebben Felicitie en ik ervoor gekozen om samen met de leiding te gaan werken. Felicitie heeft buiten hout gelakt, en ik heb binnen het dak geschilderd met een onderlaag.



Toen we daar klaar mee waren gingen we terug naar het hotel in Karlovo om eventjes op te frissen en klaar te maken voor de anderhalf uur lange busreis. De reis was dus wel eventjes maar we zijn hem door gekomen. Aangekomen op de bestemming hadden we een reis van 1000 traptreden voor ons staan.


Een lange reis, maar boven kwamen we bij een toren waar we ook nog eens op moesten. Na hier ook weer een heel aantal traptreden op te zijn gegaan, waren we op de top. Het was hier super koud door de wind en we gingen hierdoor al snel weer naar beneden.



Na nog wat tijd kregen we van de leiding allemaal een brief of meerdere brieven van onze ouders. Dit was veel emotioneler dan ik zelf van te voren had gedacht. Tuurlijk verwachte ik een traantje en een lach, maar het was dit keer 10. Veel tranen veel gelach, een mooie middag daardoor. Tijdens de busreis kon ik zelf ook niks anders dan alleen maar lachen en blij zijn. Al met al was het een mooie dag en vooral emotionele maar fijne middag. Dat was mijn woensdag 24 oktober 2018.
- Koen



Vandaag hadden we de mogelijkheid om uit te slapen of te gaan werken 's morgens. Koen en ik hebben ervoor gekozen om te gaan werken. We aten ons ontbijt op en maakte ons klaar voor een ochtendje werken. We stapte met z'n allen de bus in en gingen met de bus naar de kerk. Toen we daar aan kwamen, ben ik de toiletten en een deel van de kerk gaan beitsen. Ook heb ik met een paar kinderen die er waren eventjes gespeeld.



We gingen om 12 uur weer terug naar het hotel om ons klaar te gaan maken voor het middag programma. We gingen met z'n allen met de bus naar de berg, waar we een trap op moesten van ongeveer 1000 treden. Bovenop de berg was de oorlog tussen de Bulgaren en de moslims geweest. Je kon als je wilde ook de uitkijk toren in, maar ik heb ervoor gekozen om dat niet te doen. We gingen met z'n allen bidden voor Bulgarije op een mooie plek met een kruis op de berg.


Daarna vertelde Tonny en mooi nadenk verhaaltje en hadden ze een verrassing voor ons. Ze hadden brieven geregeld van onze ouders. Ik vond de brieven van m'n ouders heel mooi en ontroerend. Om dat zo te lezen en hoeveel dat met me deed op dat moment. Dit was iets wat ik niet verwacht had om te krijgen, maar wel heel blij mee ben dat ik het kreeg. Het was een emotioneel moment. Daarna gingen we met z'n allen terug naar het hotel.
-Felicitie

Woensdag 24 oktober 2018, 17:30 uur.
Met zijn allen op de Shipka pas, een belangrijke plek in Bulgarije, waar we met zijn allen hebben gebeden en Bulgarije hebben gezegend. Hier kregen we een liefdesbrief van thuis, omdat we geliefde kinderen zijn! En omdat we al 2 dagen gewerkt hebben bij de Roma's kwamen de emoties diep binnen.



Dinsdag 23 oktober 2018, 21:00 uur
Hey mensen van het goeie leven!
Weer een nieuwe update vanuit Bulgarije.
Vanochtend mochten we lekker een half uur langer door snurken. We hadden het ontbijt om half 9 en we hebben lekker ontbeten met ei en ham. Om half 10 vertrokken we met de bus naar het project en je kan wel raden welk nummer we zongen in de bus, net zoals elke ochtend 'Shotgun' van George Ezra.



Vandaag begonnen we met het schilderen van de 2e laag van de kerk. Dit keer werd het een andere kleur, we hadden verschillende kleurstof potjes gekregen, waardoor we niet wisten welke kleur het zou worden. Uiteindelijk werd het een beetje lichtroze achtig. Ondertussen begonnen Mabel en Nadine met het schilderen van de wc’s. We wilden allemaal niet zo’n saaie kleur op de wc’s. Wij wilden roze voor de meisjes en blauw voor de jongens. Bert was het daar niet zo mee eens, maar uiteindelijk met een beetje pushen en trekken kregen we hem over de streep. Nu is het een prachtig kleurrijk gebouw, met op 1 zijde roze stippen op een blauwe muur. Het is een enig gezicht. 's Middags hebben de mannen het houtwerk gelakt.





De kinderen kwamen vandaag vanaf half 4 één voor één binnen stromen, omdat de school wat langer duurde. Er was een meisje die heel lief zich ziek had gemeld, omdat ze zo graag naar ons toe wilde. Het verhaal van vandaag was het verhaal van Noach, het knutselwerkje was het knutselen van de ark en daar konden ze ook stickers op plakken, maar bijna alles belandde op ons en op zichzelf.





Het was een erg leuk en bijzonder gezicht, want de kinderen vonden het helemaal geweldig. Ze vermaakte zich met zoiets kleins urenlang, terwijl een kind in Nederland na 5 minuten iets anders zou willen doen. Niet alleen de kinderen vermaakte zich ermee, maar wij ook. Ook een moeder was heel hard aan het lachen en liep rond met een vel stickers die ze op haar eigen gezicht, maar ook op die van ons plakten. Na veel selfies, knuffels en spelen moesten we weer terug naar het hotel. Toen we richting de bus liepen werden we behandeld alsof we beroemdheden waren. Ze waren zo blij met onze aanwezigheid dat ze mee liepen tot aan de bus. Ook waren er kinderen die nog net niet moesten huilen en voor ons was dat een moment dat wij ook even moest slikken.



Morgen hebben we een lekker dagje voor ons zelf en daarna gaan we er donderdag weer tegen aan met selfies maken, knutselen en veel lachen.

Liefs Nadine en Juliët

P.s. met de knuffels en bellenblaas waren de kinderen ook heel blij!
Voor alle foto's klik hier.

Dinsdag 23 oktober 2018, 17:30 uur
Als we nu al moeite hebben om afscheid te nemen... Hoe zal dat dan vrijdag zijn?



Dinsdag 23 oktober 2018, 14:30 uur.
Een kleine impressie van werkdag 2.
Er is alweer veel gebeurd. Er wordt hard gewerkt door iedereen.
Wat op dit filmpje niet te zien is , maar wat wel zo is; is dat de Roma’s uit eigen beweging mee komen helpen met schilderen en andere klusjes. Wij werken aanstekelijk??



Dinsdag 23 oktober 2018 9:30 uur
Dag 2 van het klusprogramma. De kerk gaat een 2e verflaag krijgen. Wat de uiteindelijke kleur gaat worden is de vraag van vandaag aangezien de bouwmarkten geen grote voorraad kleurstoffen hebben, dus het wordt een mixje. De kinderen gaan het vandaag over de ark van Noach hebben.
We hebben redelijk goed geslapen op een enkeling na. De darmen beginnen op te spelen, maar we hebben er weer zin in!





Maandag 22 oktober 2018 20:30
Om 7 uur waren de meesten al wakker, kwamen om 8 uur met een slaapkop aan voor het ontbijt maar met veel enthousiasme. Want vandaag zouden we in Hristo Danovo beginnen aan de kerk opknappen en het kinderwerk. De activiteiten werden doorgenomen en we gingen weer de bus in met natuurlijk “Shotgun” van George Ezra op de box, ons groeps Bulgarije lied. We hadden er zin in!



Toen we daar aankwamen begonnen we met de steiger in elkaar zetten en de verf mengen. Helaas was dat niet helemaal volgens het plan maar het resultaat is geweldig! Met z’n allen hebben we de buitenkant van de kerk in 5 uur geverfd, het ziet er zo goed uit. De kleur is nu gebroken-wit.





Ik (Mabel), Juliët & Nadine werden uitgenodigd om binnen in één van de huisjes te kijken, wat we daar zagen is bijna niet uit te drukken. Het waren huisjes van 2 bij 2 waarin 4 mensen leefde, sliepen, aten en samen komen. De geur die er hing liet ook duidelijk merken dat het niet zo schoon was als dat bij ons zo van zelf sprekend is. 1 persoons bedden werden gebruikt voor 2 personen. Ramen zaten er niet in, de gaten in de muren die ramen moesten voorstellen waren afgeplakt met plastic. Er lag een oude oma in één van de bedden. Op dat moment realiseerde ik me zo goed dat we zo blij mogen zijn wat wij in Nederland hebben.
Bij de kerk stond de box weer aan, er waren slingers opgehangen en ballonnen. Het zag er feestelijk uit.





Na een pizzalunch die Roumen, Koen en Arnoud hadden gehaald kwamen veel kinderen terug van school. We hebben gevoetbald met de ouderen en de kleintjes speelden met de ballonnen. Er waren zelfs jongens die mee verfden. Rond een uur of twee kwamen veel meer kinderen en het kinderwerk begon! Het verhaal was deze dag De Schepping van de Aarde. Ze kregen kleurplaten van het paradijs Eden en konden een armbandje maken. Er was heel veel gelach, gedans en blijdschap.



Zoveel indrukken gehad op deze bijzondere dag. Veel emoties komen omhoog als je het pad oploopt naar het dorp, wat ook een hele opgave is omdat het geen weg is zoals wij gewend zijn. De weg bestaat uit stenen die los liggen, zand en gaten waar je bijna je benen van breekt. Het is heel bijzonder om de blikken van de mensen te zien die allemaal naar buiten komen om ons omhoog te zien gaan, ze zwaaien en lachen. We vinden het heel bijzonder dat we dit mogen doen.




Ook is er vanavond een groep in de Westerkerk in Ermelo bij elkaar gekomen om voor ons te bidden, maar wij hebben het gebed niet zo erg nodig als de mensen die daar leven. Wij hopen dat u voor het slapen gaan niet voor ons bid, maar voor de mensen daar. Zij hebben het harder nodig dan wij.
Voor alle foto's van deze dag klik hier.

- Grace & Mabel


Maandag 22 oktober 2018, 17:00 uur
Na het klussen het afscheid. Het lijken wel profvoetballers die in de bus stappen. Nu naar het hotel en lekker eten. Moe en voldaan.



Maandag 22 oktober 2018, 9:30 uur
Het werk is begonnen!



Maandag 22 oktober 2018, 9:00 uur
Goede morgen!
Onderweg naar Hrista Danovo voor onze eerste echte klusdag.
De sfeer zit er goed in in deze party-bus of toch klusbus. Wij hebben er in zin!



Zondag 21 oktober 2018, 22:30
De eerste indruk van deze reis die ik kreeg, was erg bijzonder, maar tegelijkertijd niet te beseffen. Als je met de bus op het project aankomt, lijkt het net alsof je in een film stapt. De hoeveelheid armoede die daar is kunnen wij, als welvarende en rijke westerse mensen, niet begrijpen. Dan is het dus ook een eer en een privilege, om deze mensen en kinderen te helpen. De hoeveelheid liefde die je daar krijgt van alle inwoners, en vooral van de kinderen. De glimlachen en de bewonderen de gezichtjes, zijn meer waard dan onze rijkdom.



De kerkdienst was erg alternatief maar zeer indrukwekkend. De helft van de mensen moesten staan, maar ondanks dat werd er gewoon gezongen en gebeden. Iedereen was erg enthousiast en vrolijk. Het enige wat ze hadden was een elektrische piano en een microfoon.
De passie druipt er vanaf, wat erg indrukwekkend was.

Noah & Rens



Voor meer foto's klik hier

Zaterdag 20 oktober 2018, 21:15 uur
He allemaal!
Hier een update vanuit Bulgarije! Vanochtend om half 7 verzamelden we met de hele groep op Schiphol. Het was erg vroeg, maar we hadden er allemaal super veel zin in!
Na lang wachten en inchecken, zaten we om half 11 in het vliegtuig. Super spannend, maar het is allemaal goed gegaan! Begin van de middag kwamen we aan in Sofia. We moesten toen nog 3 uurtjes met de bus voor we aankwamen bij het project. Iedereen was best gespannen omdat we niet wisten wat we konden verwachten.


We liepen de berg op, richtig het dorpje van de Roma's en we wisten niet wat we zagen: een stuk of 30 kinderen kwamen lachend op ons afstormen. Na even met ze gepraat te hebben (wat lastig was omdat ze geen Engels kunnen) besloten we tikkertje te spelen om het ijs te breken. Het was een super groot succes. De kinderen waren enthousiast en gingen zich bij ons op hun gemak voelen. Handjes vasthouden, knuffelen en selfies maken :).



Als we voor ons spreken zijn we allebei best wel geschrokken van de armoede die we gezien hebben. De kinderen waren zo blij met alleen al onze aanwezigheid; iets wat wij ons niet kunnen voorstellen. Hierna zijn we naar het hotel gegaan waar we samen gegeten hebben, liedjes gezongen hebben, spelletjes gedaan en boodschapjes binnen hebben gehaald.
En nu gaan we op tijd slapen, we zijn allemaal moe van een indrukwekkende, lange maar hele gave dag! We kijken uit naar de rest van de week!
Liefs, Amy en Dagmar



Zaterdag 20 oktober 2018, 18:00 uur
Een goede vlucht gehad, een busrit met een fikse hagelbui en voordat we naar het hotel gingen alvast een bezoekje aan het project in Hristo Danovo. En daar werden we al opgewacht door een groep enthousiaste kinderen. Er werd tikkertje gespeeld, een voetbal tevoorschijn gehaald en vele foto's gemaakt. De tieners hebben al een eerste indruk, een bewogen hart en heel veel zin om maandag aan de slag te gaan!



Zaterdag  20 oktober 2018, 09:00 uur
En we zijn onderweg! De rood/witte kubus (ons meeting point) was verdwenen, er moest een file overbrugd worden, een ID raakte zoek bij de handbagage controle, maar we zijn nu allemaal door de douane! Op naar Bulgarije!




Zondag 14 oktober 2018, 10:30 uur
Afgelopen zondag werden we als groep (-1) “uit”-gezegend door de Westerwijk gemeente. Wat een bijzondere ervaring.
We zijn klaar om naar Bulgarije te gaan en daar tot zegen te mogen zijn voor de Roma’s.
We zullen via dit kanaal (Facebook) en hier op de site regelmatig een update geven van onze belevenissen.